Północno-zachodnia część Wedel Jarlsberg Land należy do obszaru, który cechuje najmniejszym zlodowaceniem w stosunku do innych części Spitsbergenu. Masy lodowe pokrywają ponad 50% wyspy, podczas gdy lodowce na omawianym obszarze pokrywają około 20% jego powierzchni. Niski stopień zlodowacenia wiąże się z konkretnymi warunkami klimatycznymi i orograficznymi. Największe doliny są głęboko wcięte w głąb lądu. Zachodnie i północno-zachodnie ekspozycje głównych dolin ułatwiają migrację pokrywy śnieżnej w kierunku fiordów przy silnych wiatrach wschodnimi, które dominują podczas zimowego sezonu. Doliny są również narażone na silne wiatry foehn z kierunku wschodniego, a także na letni przepływ mas powietrza z południa i południowego zachodu (Piasecki & Rodzik 1988; Rodzik 1989, 2006). Masy powietrza z południa przynoszą opady, z których przeważają deszcze (Łupikasza 2007). Z tych powodów lokalne lodowce mają małe rozmiary i formują się między 200 a 500 m n.p.m.

Największym lodowcem w tym rejonie jest lodowiec Recherchebreen o długości ponad 20 km i szerokości 3-4 km – razem z Bjørnbreen. Jest to jedyny lodowiec tutaj reprezentujący typ lodowca spitsbergeńskiego (stadium przejściowe między lodowcem dolinowym a czapą lodową). Szerokie pole firnowe położone między 500 a 700 m n.p.m. łączy Recherchebreen z dużym lodowcem Vestre Torellbreen na południu i z Antoniabreen na wschodzie. Recherchebreen kończy się w lagunie, połączonej wąskim korytem między dwiema nieaktywnymi równinami sandrowymi, z Fagerbukta – największym zatoką Recherchefjorden. Jeden z basenów zasilających Recherchebreen – Varderyggfonna, zasila również Dunderdalsbreen, który płynie w kierunku Dunderdalen na zachodzie. Pozostałe lodowce reprezentowane są przez mniejsze lodowce dolinowe i lodowce cyrkowe. Konfiguracja, kształt i dynamika lodowców są w dużej mierze kontrolowane przez rzeźbę podłoża skalnego, warunkowaną jego strukturą litologiczną i tektoniczną.